من اون هیچم، که برای هیچ، بر هیچ، میپیچم.

گاهی/بعضی اوقات/ اغلب، جمله‌ای را می‌خواهیم بگوییم اما نمی‌شود. یا حالا نمی‌خواهیم یا هرچه که به نون اول فعل‌ها منتهی شود. جمله را می‌پیچانیم و هزار کلمه بغل هم می‌نشانیم که از اخر وصلش کنیم به همان که از اول گُلدارش کردیم، چهارخانه، و گاه خط خطی‌اش که کسی متوجه‌اش نشود، می‌خواهیم که از دهانِ خودمان خارج شود.. و بارِ سنگین‌وزنانِ وزنه‌ را از دوشمان کم کند...  و می‌دانی؟ هرچه می‌گوییم به آنی منتهی نمی‌شود که تهتهانی‌ترینِ دلمان قرار ندارد. می‌گوییم و طی می‌کنیم. ولی از آخر آنی که باید، نیست. نیست و از برای همین است که آرام نداریم.
آرام نداریم و بی‌قرار می‌رویم که آرام گیریم....

 

+ یکماه گذشت. و قرارم را نیافته‌ام. روزی از این سمت بوم افتادم و روزی دیگر از آن سویش. بی هیچ کلمه‌ای که بفهمم حالم را در خودش ذخیره داشته.

داشتیم کامینگ بَک تو لایف می‌کردیم، نذاشتی....